W Polsce, a także w świecie chmiel należy do produkcji niszowych, ale ważnych z punktu widzenia przemysłu piwowarskiego. Tymczasem rosnąca światowa produkcja piwa wymaga coraz mniejszej ilości chmielu, do czego przyczyniają się nowoczesne technologie warzenia piwa. W rezultacie sukcesywnie kurczącej się światowej konsumpcji chmielu nie odpowiada wielkość produkcji, która po dwu deficytowych latach, tj. 2007 i 2008 permanentnie rośnie. W 2009 i 2010 roku mieliśmy więc do czynienia ze światową nadprodukcją chmielu. Nadprodukcja o jeszcze większej skali niż ogólnoświatowa wystąpiła też w Unii Europejskiej, a zwłaszcza w Niemczech, będących największym producentem chmielu nie tylko w Unii Europejskiej, ale także na świecie. Nadprodukcja chmielu powoduje, że jego ceny są niskie, co boleśnie odczuwają m.in. polscy producenci. Ich zysk zależy bowiem przede wszystkim od dopłat. Przyszłość polskiego chmielarstwa jest więc w tej sytuacji niezwykle trudna. Producenci chmielu muszą się bowiem borykać z problemami rynku wewnętrznego, a więc koniecznością koncentracji produkcji i podniesienia jej wydajności, ale także muszą sprostać rosnącej konkurencji cenowej i jakościowej na arenie międzynarodowej.